ผมคงจะไม่นำเนื้อหาในหนังสือมาพูดที่นี่ เพราะรายละเอียดมีมากพอสมควร แต่แนะนำอย่างยิ่งว่าถ้ามีโอกาสลองหาอ่านให้ได้นะครับ
สมัยที่ทำงานเป็นลูกน้อง ผมไม่ค่อยมีปัญหากับการจัดการตัวเองเมื่อเกิดอาการเฉื่อยชา เพราะสาเหตุของการขาดแรงจูงใจทุกครั้งของผม มักจะมาจากเรื่องคนที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องงานเลย โดยเฉพาะถ้าเกี่ยวข้องกับหัวหน้า(ย้ำนะครับว่า "เกี่ยวข้อง" ไม่ใช่ "จาก") ส่วนใหญ่จะเป็นการเสนอทางแก้ปัญหา(ที่ต้องลงทุน) แต่กลับไม่ได้รับการตอบสนอง ทางออกสำหรับผมก็คือ ทำใจและปล่อยวางให้ได้ว่ามันไม่ใช่ปัญหา เพราะหัวหน้าไม่ได้คิดว่ามันเป็นปัญหา เราก็ต้องตามหัวหน้าล่ะครับ
วันนี้ได้มีโอกาสมาเป็นหัวหน้าและก็ยังเป็นลูกน้องด้วยในเวลาเดียวกัน เข้าใจหัวหน้ามากขึ้นครับ(แต่ไม่ทุกคน) ถ้าผมยังมีอาการขาดแรงจูงใจอยู่ ลำพังตัวคนเดียวก็ไม่เป็นไร แต่นี่เรามีลูกน้องต้องดูแล โดยเฉพาะเรื่องการสร้างแรงจูงใจ ถือว่าเป็นสิ่งสำคัญที่สุด สำหรับการเป็นหัวหน้าคน หัวหน้าหมดไฟ ลูกน้องก็มอดไหม้เป็นขี้เถ้าไปก่อนแล้วครับ
ผมคิดว่าคนที่สามารถสร้างแรงจูงใจคนอื่นได้ดี ก็เป็นผู้นำที่ดีได้ครับ แต่คนแบบนี้คงหาได้ไม่ง่ายนัก ลองถามตัวเองดูสิครับว่าสร้างแรงจูงใจให้กับตัวเองได้ดีแค่ไหน
No comments:
Post a Comment