เวลาของครอบครัว

ผมเป็นคนหนึ่ง ที่มักจะถูกคนใกล้ตัวกล่าวหาว่า "บ้างาน" (เพื่อนร่วมงานหลายคนทำหน้าไม่เห็นด้วยอ่ะ เพราะตั้งแต่มีลูกคิด นี่ก็สองปีกว่าแล้ว น้องๆ ที่ทำงานไม่ค่อยได้เห็นหน้าผมบ่อยนักหรอก) ไม่ใช่เพราะช่วงเวลาส่วนใหญ่อยู่ที่ทำงาน แต่เป็นเพราะว่าสมองใช้เวลาส่วนใหญ่คิดแต่เรื่องงาน ขอยอมรับและน้อมรับทุกคำวิพากษ์วิจารณ์ครับพี่น้อง

เคยอ่านหนังสือ อีกทั้งเคยคุยกับคุณหมอกุมารแพทย์ ต่างบอกว่าเวลาของคนเป็นพ่อเป็นแม่ ที่จะได้อยู่กับลูกอย่างเต็มที่ ก็คือช่วงแรกเกิด จนถึงวัยเด็กอายุประมาณ 6-7 ขวบเท่านั้นแหละ จากนั้น เมื่อลูกเติบโตขึ้น เขาจะให้ความสำคัญกับพ่อแม่น้อยลง(กว่าเพื่อนและสังคม) เรื่อยๆ และช่วงที่มีคุณค่ามากที่สุด ก็คือ ช่วงวัยก่อนเข้าเรียน ซึ่งไม่เกิน 3 ปีเท่านั้น (เด็กยุคนี้ บางคนยังไม่ 3 ขวบก็ถูกส่งเข้าเรียนซะแล้ว)

กล่าวกันประมาณว่า หลังจากนั้น เป็นพ่อแม่ต่างหาก ที่จะต้องกลายเป็นฝ่ายร้องขอเวลาจากลูก เชื่อกันรึเปล่าครับ ส่วนตัวผมนะ เห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์

ที่ผมเชื่อหัวปักหัวปรำอย่างนั้น เพราะว่าผมเลี้ยงลูกด้วยการเปรียบเทียบกับความทรงจำในอดีตของตัวเอง บวกกับการมองสภาพสังคมที่เป็นจริงในปัจจุบัน ดังนั้นช่วงเวลาคุณภาพที่สุดของชีวิตครอบครัว ก็คือวันนี้ ไม่ใช่อนาคต และไม่ใช่แม้แต่วันพรุ่งนี้ ผมจึงเลือกที่จะลดความสำคัญของงานลง แต่ไม่ได้เพิ่มความสำคัญของครอบครัว เพราะเรื่องนี้เต็มที่ที่สุดอยู่แล้ว

ตอนนี้ ผมเริ่มนับเวลาถอยหลังที่ลูกกำลังจะต้องเข้าเรียน และอีกหนึ่งความสำคัญ เวลาที่พ่อกับแม่กำลังจะหมดอายุ เพื่อทำให้มันมีคุณภาพมากที่สุดสำหรับ...คนที่เรารัก

ภาพประกอบ: http://images.jupiterimages.com