แม่ของลูก

ไม่เคยมีความตั้งใจมาก่อนเลยซักนิดเดียวว่าจะเขียนถึงภรรยา ไม่ใช่เพราะไม่สำคัญแต่เพราะว่าไม่กล้าเล่นของสูง(ฮา) จึงไม่อยากที่จะนำมาอ้างอิงไว้ที่นี่ กลัวโดนหาว่าเอามานินทา ก็เลยกะเก็บไว้บนหิ้งอย่างนั้นนั่นแหละ น่าจะดีที่สุด(เดี๋ยวมาอ่านเจอแล้วเข้าใจผิดจะซวยอีกตู)

แต่เป็นเพราะว่าอารมณ์ซาบซึ้งมันเกิดขึ้นมากๆ ในวันสองวันมานี้ ลูกคิดเป็นไข้หวัด อาการบางช่วงค่อนข้างหนัก โดยเฉพาะตอนที่ไอมากๆ เนื่องจากเสมหะเยอะ ทำให้ไข้ขึ้นสูงถึง 39 องศาซีก็มี ผมสังเกตอยู่อย่างหนึ่ง ว่าลูกคิดจะเป็นเด็กที่อดทนมาก ไม่โยเย ถึงแม้ไข้สูงขนาดนั้น ยังสามารถคุยเล่นกับพ่อแม่ได้เกือบปกติเลย (มีซึมไปบ้าง) ไม่เคยร้องไห้คร่ำครวญให้พ่อแม่ต้องกังวล เหมือนเด็กส่วนใหญ่ทั่วไปเลยซักนิด (แต่แบบนี้ปู่ลูกคิดกลับบอกว่ายิ่งน่าเป็นห่วง เพราะบางครั้งเป็นอะไร ผู้ใหญ่ไม่สังเกตก็จะไม่รู้)

ทุกครั้งเวลาที่ลูกไม่สบายมาก ทั้งผมและภรรยาต่างก็เป็นห่วงลูกไม่น้อยไปกว่ากัน แต่สิ่งที่คนเป็นพ่ออย่างผม ต้องยอมแพ้ราบคาบให้กับแม่ของลูกก็คือ ความพยายามในการทำทุกอย่าง ดูแล ใส่ใจ ไม่หลับไม่นอน เช็ดตัว ป้อนยา คอยเฝ้าติดตามดูอาการของลูก ด้วยความเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา แถมยังหุงหาข้าวปลาอาหารให้ผมได้เหมือนปกติอีกต่างหาก อย่างนี้มั้งเล่า ที่เค้าเรียกกันว่า สัญชาตญาณของคนเป็นแม่

ทำให้ผมไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมทุกครั้งเวลาที่เจ็บไข้ได้ป่วย คนที่ผมคิดถึงมากที่สุดคือแม่ หวังว่าลูกคิดโตขึ้น จะรักและผูกพันกับแม่เค้ามากที่สุด ตลอดไป

นับตั้งแต่แต่งงานมา ผมถือว่าโชคดีที่มีภรรยาทำแทนแม่ได้เป็นอย่างดีแทบทุกเรื่อง และโดยเฉพาะเรื่องความเป็นแม่ของลูก ผมนับถือผู้หญิงคนนี้จากใจจริง (แต่ไม่กล้าบอกต่อหน้าน่ะ มันเขิน)

ทุกวันนี้แม่เองไม่ได้มีแม่ และไม่มีใครดูแลแทนเหมือนอย่างเรา แล้วเวลาไม่สบายขึ้นมา แม่จะคิดถึงใครนะ