ตามหรือหนี

บางเวลาที่มีโอกาสได้กอดคอคุยกันอย่างใกล้ชิดกับจิตใจ ความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง ผมมักจะมีคำถามเสมอว่า ลึกๆ แล้วความต้องการที่แท้จริงของชีวิตคืออะไร (ฟุ้งซ่าน)

หนึ่ง ก็ว่าที่เป็น ที่อยู่ ที่มี ในวันนี้ มันไม่ใช่ การทุ่มเททุกอย่าง เพื่อคนที่เรารัก พ่อ แม่ พี่ น้อง ลูก เมีย นั้นไม่น่าใช่คำตอบ -- แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ทำแล้วมีความสุข แต่สำหรับผม เหล่านี้ไม่ยั่งยืน การปรนเปรอ ด้วย ทรัพย์สิน เงินทอง เป็นสุขสมมุติ หาใช่สุขที่แท้ไม่ (ฟุ้งซ่านหนัก)

สอง กลับตรงกันข้าม เพราะสิ่งที่เป็นสุขสมมุตินี้ไม่ใช่หรือ คือหนึ่งขององค์ประกอบซึ่งหล่อหลอม ให้เป็นตัวเราในวันนี้ แล้วสิ่งใดกันเล่า ที่เราเฝ้าตามหา (ฟุ้งซ่านหนักข้อ)

คำถามจึงกลับกลายเป็น นี่เรากำลังหนีอะไรอยู่หรือเปล่า แทนที่จะเป็นการตามหาคำตอบ เพราะความสุขแท้ของชีวิต น่าจะเกิดจากปัจจัยภายใน มากกว่าแวดล้อมภายนอก -- ใครที่สามารถสุขใจได้ นิ่งได้ แม้ในยามที่ปัจจัยภายนอกไม่เอื้ออำนวย หรือถูกบีบคั้น กดดัน ด้วยทุกข์สมมุติ นั่นแล ยั่งยืนที่สุด

เพราะฉะนั้น ไม่มีวันที่ผมจะตามหาอะไรพบได้เลย ถ้ายังหนีอยู่อย่างนี้ .. จริงไหมครับ? (ฟุ้งซ่านถึงขีดสุด) -- เพียงแค่ลมหายใจเข้าออก

ภาพประกอบ: Yahoo! GeoCities