ของขวัญ

ช่วงใกล้สิ้นปีอย่างนี้ บางครั้งบางปีผมจะรู้สึกสดชื่น ครึกครื้น รอเวลาค่ำลงก็ตั้งวงฉลอง แต่บางปี อย่างเช่นปีนี้กลับรู้สึกเหงาๆ ซึมเซายังไงไม่รู้ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะอะไร ถึงอย่างนั้นที่ไม่เคยเปลี่ยน ก็คือค่ำลงตั้งวงเหมือนกัน

อารมณ์เหงาๆ ช่วงสิ้นปีอย่างนี้ ทำให้ผมนึกถึงเพื่อนสมัยเรียน ปวช. คนหนึ่งชื่อ 'อ่าง' ตอนปีสามเทอมสอง ช่วงปลายเดือนธันวา อาจารย์ไม่อยากเข้าสอน นักศึกษาก็ไม่อยากเข้าเรียน แน่นอนว่ายังไงก็ต้องมารวมตัวกันที่สถาบันฯ ก่อน แต่ผมปฏิเสธที่จะร่วมก๊วนกับเพื่อนเด็กเฮ้ว (สมัยนั้นใช้คำนี้) ไปเต็ดเตร่ เหล่สาวๆ ตามห้างสรรพสินค้า เหมือนที่ทำมาสองปี จะเข้าห้องสมุดก็เบื่อ เพราะทำมาทั้งปี ครั้นจะกลับบ้านก็เร็วเกินไป เลยนั่งพ่นอารมณ์เฉื่อยๆ บูดๆ ที่ม้าหินหน้าตึกคนเดียว

นั่งอยู่พักใหญ่ ผมเห็นไอ้อ่าง เดินลงจากสะพานข้ามคลองมาคนเดียว (คง)กลับจากห้องสมุดวิศวะฯ ตามฟอร์ม มันตรงมายังม้าหินที่ผมนั่งอยู่ ทิ้งสัมภาระลง แล้วก็ทิ้งก้นลงนั่งที่ฝั่งตรงกันข้ามกับผมโดยไม่พูดอะไร หยิบหนังสือที่ยืมจากห้องสมุด ออกมาจากกระเป๋า พลิกหน้าหนังสือกลับไปกลับมา แป๊บเดียวก็เก็บหนังสือเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม แล้วเอ่ยว่า "ไปและ" (เออ! ดีวุ้ยพูดปุ๊บจะไปปั๊บ) แล้วพูดต่อ "ไม่ไปไหนเหรอ"

ผมตอบกลับไปแบบหมดอาลัยตายอยาก "ไม่รู้จะไปไหนอ่ะ เบื่อๆ" ไอ้อ่างเลยชวนไปเดินราชดำริกับมัน ตอนนั้นเล่นเอาผมงงไปจิ๊ดนึง เพราะปกติมันเด็กเรียนฉิบเป๋ง ไหงคราวนี้ดันชวนเราไปแหล่งช้อปปิ้งเฉยเลย แต่ก็ใจง่ายตอบตกลงไปโดยไม่คิดมาก เราพากันนั่งรถเมล์ไปไม่นานก็ถึง ระหว่างทางผมถามอ่างว่า จะมาทำอะไรที่ราชดำริ มันบอกว่าจะหาซื้อของขวัญปีใหม่ให้ตัวเองซักชิ้น เออวะ! ไอ้อ่างมันต่างกับวัยรุ่นทั่วไปเยอะนัก ส่วนใหญ่อยากได้อะไรตอนไหน ก็ซื้อทันที ถ้ามีตังค์ (ผมก็ด้วย แต่ส่วนใหญ่ผมไม่มีตังค์ง่ะ) แต่เรื่องของขวัญนี่มักจะเป็นซื้อให้คนอื่นซะมากกว่า

อ่างบอกว่ามันชอบซื้อของชิ้นใหญ่(หมายถึงราคาสูง) ที่อยากได้แค่ปีละชิ้นเท่านั้น เพราะต้องเก็บเงินมาทั้งปี โดยไม่ได้ใช้อะไรเกินไปกว่าค่าเทอม ค่ากิน ค่าหนังสือ และอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเรียน พูดง่ายๆ คือมันไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ทั้งๆ ที่พ่อแม่มันเข้าขั้นมีฐานะพอสมควร ปีนี้ มันได้นาฬิกาข้อมือสปอร์ตมาเรือนหนึ่ง บวกกับเลี้ยงข้าวบ่ายผมหนึ่งอิ่มอร่อย -- เป็นครั้งแรกและครั้งเดียว ที่ผมไปเดินเที่ยวกันสองต่อสองกับอ่าง

ตอนนั้น ผมรู้สึกว่า เออ! อ่างมันเป็นผู้ใหญ่กว่าผมเยอะเลย จะไปไหนมาไหน จะทำอะไรคนเดียวเสมอ ไม่ต้องมีแนวร่วม ไม่ต้องมีคู่หู ไม่เห็นมันจะเคยเหงา ซึมเซา หรือหดหู่ ไปตามบรรยากาศข้างในหัวใจเหี่ยวๆ อย่างที่ผมเป็นเลย -- นี่เลยเป็นที่มาว่า ส่งท้ายปีเก่าปีไหน ที่เกิดอาการเซ็งๆ เบื่อๆ ผมจะคิดถึงเพื่อน 'อ่าง' ขึ้นมาบ่อยๆ ซึ่งก็พอทำให้สดชื่นขึ้นได้มากทีเดียว

นั่งบ้าๆ เอ๋อๆ อยู่คนเดียวก็มีความสุขสดชื่นได้ฟะ บางครั้งการมีเพื่อนฝูงห้อมล้อมมากมาย ยังไม่อาจทำให้หายเหงาได้ ท่านว่าจริงมั้ยคร้าบ

ทุกวันนี้ได้ข่าวว่า ไอ้อ่างมีเมียมีลูกไปแล้ว แถมแต่งงานเป็นคนแรกของห้องซะด้วย (เราไม่ได้ติดต่อกันมาเกือบ 20 ปีแล้ว)

สองสามปีมานี้ ไม่เคยนึกออกเลยว่า ตัวเองอยากได้อะไรเป็นของขวัญปีใหม่ ไม่รู้สึกว่าวัตถุสิ่งของอะไร จะมาเติมเต็มชีวิตผมได้ (ทั้งๆ ที่ยังเป็นหนี้อยู่หลายแสนบาท)