จุดหมายไม่อยู่..ปลายทาง

"เปรียบดังพี่เป็นแค่ขอนไม้ ต่อให้รักเจ้ามากเพียงไหน ผุพังไปพึ่งพาก็ได้ไม่นาน ..."

แว่วเพลงขอนไม้เสียงใสจากวณิพกน้อยวัย 6-7 ปี ที่นั่งร้องเพลงแลกเศษเงิน อยู่กับพื้นที่ป้ายรถเมล์ วันนี้มันเป็นภาพแปลกตาสำหรับผม เพราะปกติเกือบทุกเย็นตรงนี้ จะเป็นนักอาชีวศึกษาขาประจำชายนายหนึ่ง นั่งดีดกีตาร์ร้องเพลงรักซอฟร็อคร่วมสมัย แต่เป้าหมายคือแลก(เศษ)เงินเหมือนกัน

บล็อกนี้ ตั้งใจมาเก็บตกงานวิ่งเพื่อสุขภาพ Warm Up #1 ที่ผมว่ามีเรื่องอยากจะเขียนถึงอยู่ เริ่มเลยละกัน

ตอนซ้อมวิ่ง 1 รอบในหมู่บ้าน ระยะทางประมาณ 550 เมตร กับของจริง 1 รอบสวนเบญกิติ ระยะทาง 1.8 กม. -- ระหว่างซ้อมผมคาดว่า วันไปวิ่งที่สวนเบญจกิติ วิวทิวทัศน์ ธรรมชาติข้างทาง ซึ่งดีกว่าในหมู่บ้าน น่าจะทำให้สนุกสนาน และรื่นเริงกว่ากันเยอะ เอาเข้าจริงกลับไม่ใช่ เพราะตามัวแต่มองไปจุดหมาย ที่อยู่ปลายทาง (บริเวณลานปทุมชาติ) ซึ่งยังอีกไกลลิบๆ

นั่นทำให้ผมลืมชื่นชม ผู้คน ธรรมชาติ และอากาศบริสุทธิ์สองข้างทางไปเสียสนิท เพราะมัวแต่พะวง เรื่องการทำเวลา ทั้งๆ ที่เป้าหมาย(ส่วนตัว)ของโครงการนี้คือ สุขภาพร่างกายที่แข็งแรง จากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ (ซ้อมวิ่งในหมู่บ้าน) -- เพื่อนๆ หลายคนใช้เวลานานกว่าผมเยอะ แต่ก็ดูจะรื่นรมย์กว่าผมอีก

เปรียบเหมือนเวลาเราทำอะไรสักอย่าง ความสำเร็จไม่ได้อยู่ที่ผลลัพธ์ แต่อยู่ที่การได้ลงมือทำ เพราะถ้าเราใส่ใจแค่ผลลัพธ์เพียงอย่างเดียว ตลอดทั้งชีวิตของเรา คงจะมีความสุขนับครั้งได้ถ้วนแน่ๆ

ชีวิตคือการเดินทาง ความสุขอยู่แค่ปลายจมูก และถ้าจุดหมายของชีวิตคือความสุข ชีวิตคนเรา ควรจะมีจุดหมายอยู่ตรงปลายทาง เพียงจุดเดียวเท่านั้นหรือ -- แน่นอนว่า ความสุขที่ยิ่งใหญ่ ย่อมมาจากความสำเร็จที่รออยู่ปลายทาง แต่ก็อย่าลืมชื่นชม และสะสมความสุขเล็กๆ น้อยๆ ในระหว่างทางด้วยครับ

"ความสุขของพี่ขอนไม้ คือการได้เป็นที่พึ่งพาให้กับเธอ แม้จะผุพังไป ในเวลาเพียงไม่นาน"

ปล. วันนี้ (8 พ.ค.) เป็นวันกาชาดโลก (Word Red Cross Day) บังเอิญได้บริจาคโลหิต เพราะสภากาชาด ส่งหน่วยเคลื่อนที่ มารับที่ตึกพอดี