Dead Poets Society -- ภาพยนตร์สุดยอดแห่งแรงบันดาลใจ ความฝัน และพลังของวัยรุ่น ถ้าผมได้ดูหนังเรื่องนี้ในปีที่สร้าง (1989) ซึ่งแม้ตอนนั้นจะเพิ่งเลยวัยรุ่นมาไม่นานก็ตาม คาดว่าคงจะไม่รู้สึกดีและได้อะไรมากเท่ากับที่ดูในวันนี้ ทั้งในบริบทของเด็ก (ลูก ลูกศิษย์) และในบริบทของผู้ใหญ่ (พ่อ แม่ ครู อาจารย์)ดูแล้วทำให้ย้อนนึกถึงชีวิตวัยเรียนของผมเอง คุณครูที่คล้ายๆ กับ Mr.Keating ในเรื่องก็พอมีบ้าง แต่ไม่ได้สุดโต่งขนาดนั้น เป็นแค่บางครั้งบางเวลา แต่มันยากตรงที่ในเวลานั้น ไม่มีลูกศิษย์คนไหน get น่ะสิ (คงเพราะว่าไม่สุดโต่งนั่นละ และถึงแม้สุดโต่งได้จริง ก็คงโดนไสหัวไปซะก่อนครบเทอม)
หน้าที่ของครูคือ สอนให้ลูกศิษย์ลูกหาได้เกิดการเรียนรู้ พร้อมกับตัวครูเองก็ต้องเรียนรู้ในตัวลูกศิษย์ไปพร้อมๆ กัน เช่นกัน
ผมเห็นเหมือนผู้ใหญ่ที่เคารพท่านหนึ่งว่า "ความรู้เกี่ยวกับคน และจิตใจคน เป็นสุดยอดของความรู้" ไม่ว่าในฉากของชีวิตจริง คนๆ นั้นจะมีความเชื่อมโยงทางสังคมกับชีวิตเราหรือไม่ก็ตาม
ช่วงนี้ชีวิตผม มักสนใจ content โดยเฉพาะที่เป็น drama มากกว่า pattern เข้าไส้ซะจริงเชียว ดูหนังเรื่องนี้กับทีวีจอแก้วเครื่องเก่า (ไม่คิดว่า ถ้าตัดสินซื้อ LCD TV มาดู แล้วจะได้อะไรมากไปกว่านี้) รู้สึกอิ่มกว่าดู ปืนใหญ่จอมสลัด (ผมชื่นชมในฝีมือคนไทย ดูสนุก ไม่ผิดหวัง) ที่ SF Cinema City อีกอะ
ขอบคุณบทความที่เขียนถึงหนังเรื่องนี้ของคุณ dj-indy.exteen -- ผมชอบตอนจบของหนังซึ่งงดงาม และเปี่ยมด้วยความหวัง เหมือนที่ dj-indy บอกไว้
Sieze the day ... ความหวัง ความฝันที่งดงาม จะสมบูรณ์แบบได้เมื่อลงมือทำ ไม่ว่าผลจะออกมาสำเร็จหรือล้มเหลวก็ตาม
"O Captain! My Captain!"
ภาพประกอบ: Wikipedia
No comments:
Post a Comment