มันจึงเป็นผลงานที่แสนห่วย

คงไม่ใช่เฉพาะผมหรอก ที่มีทางเลือกในชีวิตไม่มากนัก แม้จะผ่านช่วงเวลาที่ได้เรียนรู้มากพอสมควร แต่ ณ วันนี้ยังต้องใช้เวลาหาเหตุผลให้กับตัวเอง เมื่อชีวิตเดินมาถึงทางเลือกทางแยก

เมื่อจำเป็นต้องเลือกที่จะทำงาน ทำงาน และก็ทำงาน เพื่อให้ได้มาซึ่งมิติทางเศรษฐกิจที่ "เพียงพอ" อยู่ได้ ในสังคมชนชั้นกลาง ตามแบบคนเมืองทั่วไป ไม่ต้องการให้ครอบครัว เผชิญกับคำถามจากรอบด้าน ... ผมจึงเลือกที่จะเป็นและทำเหมือนคนส่วนใหญ่

เวลาในแต่ละวันซึ่งเป็นทรัพยากรที่มีค่าคงที่และจำกัด ถูกโยนเข้าไปในฝั่งของงาน (work) มากขึ้น แน่นอนว่ามันย่อมถูกดึงออกมาจากฝั่งครอบครัว (family) มากขึ้นตามไปด้วย

จะให้ "เพียงพอ" กับความต้องการของทั้งสองฝั่ง คงทำไม่ได้แน่แล้ว 2-3 สัปดาห์มานี้ พ่อมันแย่ วันก่อนลูกคิดไม่สบาย พ่อก็ปล่อยให้แม่ดูแล พาไปหาหมอเพียงลำพัง พ่อเอาแต่นั่งปั่นงาน เช้า สาย บ่าย ค่ำ

คำแก้ตัวเน่าๆ ก็คือ "ที่พ่อทำงานหนักทุกวันนี้ ก็เพื่ออนาคตของลูกนะคร้าบ"


"มันจึงเป็นผลงานที่แสนห่วย คนที่ซวยก็คือตัวลูกน้อย"




ภาพประกอบ: fotolia