ฉลอง

คนเราวัดความสำเร็จกันที่ตรงไหน

ลูกเป็นตัวแทนโรงเรียนแสดงจินตลีลาถวายพระพร ออกทีวี (ย้ำ-ออกทีวี) ลูกเกร็ง ยิ้มไม่สวย แม่ส่ายหน้าบอกผิดหวัง ส่วนพ่อบอก นับถือๆ ถ้าเป็นพ่อวัยเท่าหนูนะ ออกทีวีครั้งแรกคงขาสั่น แสดงไม่ออก และอาจถึงขั้นฉี่ราด

ลูกทำคะแนนสอบกลางภาคได้ 92% แม่บอกว่าแย่ (หรืออีกนัยคือล้มเหลว) เพราะเคยได้มากกว่านี้ ส่วนพ่อน่ะฉลองไปล่วงหน้าแล้ว ตั้งแต่ลูกทำการบ้านเองได้ทุกครั้ง โดยพ่อแม่แทบไม่ต้องสอน ผิดบ้างถูกบ้างก็ยังโอเค

ลูกมีเวลาซ้อมเต้นแอโรบิค 5 วัน ก่อนทำการแข่งขัน แม่เห็นท่าทางการเต้นของลูกแล้วบอกว่าหน่อมแน้ม ... "ไม่ไหว ไม่ไหว" ส่วนพ่อเห็นลูกสนุกสนาน กระตือรือร้นกับการซ้อม กลับบ้านมาไม่ป่วย ไม่เพลีย ... "โอ้ว! เยี่ยมเลย"

สถานการณ์ของโลกเราทุกวันนี้ จัดว่าเข้าขั้นวิกฤตแล้ว โดยเฉพาะผลพวงจากการกระทำของมนุษย์เราด้วยกันเอง การลงมือทำอะไรมากมายหลายร้อยสิ่งอย่าง จะได้ผลลัพธ์ตามเป้าหมายสัก 2-3 อย่าง ก็ไม่ง่ายแล้ว เป็นอย่างนี้ คงมีเรื่องให้ฉลองกันไม่มากนัก

ถ้าอยากฉลองอย่างมีความสุข (แม้ฉาบฉวย) ก็ฉลองเลยตั้งแต่ได้เริ่มลงมือทำในสิ่งที่อยากทำ และทำด้วยความเต็มใจโดยไม่เบียดเบียนใคร พอแล้วครับพี่น้อง

...

วันนี้ผมอยากพร่ำแค่นี้แหละ -- เอ้า! เขียนเสร็จละ ฉลองกันหน่อย