รู้สึกตัวขึ้นมาตอนตี 3 ตามประสาคนอายุไม่น้อย หรือเป็นเพราะว่าเวลาที่เหลืออยู่มันไม่มากแล้ว ร่างกายมันก็เลยปรับตัว ไม่ให้นอนหลับได้นานๆ พอตื่นปุ๊บไอ้เรื่องที่ผมกำลังเขียนอยู่นี้ มันก็ไหลพล่านอยู่ในสมอง อยู่ในความคิด เต็มไปหมด
ตั้งคำถามโดยเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง อยู่ที่ทำงานเป็นหัวหน้า ไม่ค่อยได้ให้เวลากับลูกน้อง อยู่ที่บ้านเป็นพ่อเป็นหัวหน้าครอบครัว ก็ไม่ค่อยได้ให้เวลากับลูกเมีย มิหนำซ้ำเทศกาลวันแม่ ไม่ว่าหันไปทางไหน ก็ตอกย้ำว่าไม่ค่อยได้ให้เวลากับแม่ และสำคัญที่สุด ทุกวันนี้ยังรู้สึกว่าแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองลูกน้องต้องการเวลาหัวหน้า ลูกต้องการเวลาของพ่อ แม่ต้องการเวลาของลูก หลายคนต้องการเวลาให้กับตัวเอง
ในเมื่อวันหนึ่งๆ ทุกคนมีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากันหมด แล้วทำไมยังเรียกร้องขอเวลาจากคนอื่นอีกเล่า
สงสัยความคิด สงสัยตัวเอง สงสัยในมนุษย์ ... "เพียงแค่ยอมรับ ไม่จำเป็นต้องเข้าใจ"
ภาพประกอบ: จากอินเทอร์เน็ต
No comments:
Post a Comment