แรงกดดัน...บันดาลใจ

ความเครียดนี่ไม่เข้าใครออกใครจริงๆ แม้แต่เด็กน้อย ยอมรับครับว่าช่วงนี้เครียดมาก (เสียง Blogger บ่น "แน่ละสิ เห็นเป็นเงี้ยะทุกที เครียดทีไร มรึงก็มาเขียน เห็นตรูเป็นที่ระบาย") แต่ผมก็ชินนะ ความเครียดมันเหมือนเพื่อน แวะมาเยี่ยมเยียน แป๊บนึงเดี๋ยวมันก็ไป

..

ในชีวิตการทำงาน ยังคงเชื่อเหมือนเดิมเสมอว่า ภารกิจสำคัญมากอันดับต้นๆ ของหัวหน้าหรือผู้นำก็คือ การสร้างแรงจูงใจให้กับลูกน้องหรือผู้ตาม

• ทำยังไงจะให้ลูกน้องฮึกเหิม
• ทำยังไงจะให้ลูกน้องลุกขึ้นสู้
• ทำยังไงจะให้ลูกน้องท้อได้แต่ไม่ถอย

เหมือนครูเหมือนอาจารย์ สั่งได้แต่บางครั้งควรสอนด้วย ให้งานได้แต่บางครั้งควรทำให้ดูเป็นตัวอย่างด้วย ย้ำว่าเป็นตัวอย่าง ไม่ใช่ทำแทนทั้งหมด (เข้าตัว)

..

การสร้างแรงจูงใจหรือแรงบันดาลใจไม่เหมือนกัน สั่งไม่ได้ สอนก็ยาก วิธีที่ดีที่สุดคือ ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง (Walk the talk) แต่ตัวอย่างต้องคงอยู่ตลอดไป แน่นอนว่าหัวหน้าหรือผู้นำก็คนเหมือนกัน คงไม่เลิศเลอเพอเฟ็คไปซะหมดทุกเรื่อง เหนื่อยและท้อ คงต้องมีบ้างเป็นเรื่องธรรมดา เพียงแต่เวลาท้อ เวลาเหนื่อย ก็ต้องแสดงให้ลูกน้องเห็นว่า เรากลับมาได้ทุกครั้ง ตราบที่ยังคงมีแรง (ไปกันใหญ่แล้ว) -- สู้แล้วจะแพ้หรือล้มเหลวก็ช่างมัน สำคัญอยู่ที่ว่า วันนี้เต็มที่แล้วหรือยัง

เคยมีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งบอกว่า แรงบันดาลใจมันเกิดจากภายในจิตใจของแต่ละคนเอง จะสร้างหรือจับยัดใส่ให้กันไม่ได้ แต่แบบอย่าง ประสบการณ์ หรือเรื่องราวชีวิตของบางคน ก็สามารถจุดประกายให้เกิดแรงบันดาลใจขึ้นกับคนอื่นๆ ได้เหมือนกัน (การประชุมของบริษัท MLM เป็นตัวอย่างที่เห็นภาพชัดเจนมากตัวอย่างหนึ่ง แต่บอกตามตรงผมไม่ค่อยชอบเลย มันดู fake เหมือนดูละครมากไปหน่อย)

ลูกน้องบางคนหัวหน้าแทบไม่ต้องทำอะไรเลย เค้ามีพลังมีแรงบันดาลใจเป็นของตัวเอง คนแบบนี้ไปอยู่ที่ไหนหัวหน้าไม่เหนื่อย(ใจ) แต่สำหรับบางคน ทำให้ดูเป็นตัวอย่างก็แล้ว พูดพร่ำสั่งสอนกันปาวๆ ก็แล้ว ไม่มีวี่แววฮึกเหิมปรากฏออกมาให้เห็นบ้างเลย (แต่หัวหน้าเองจะถอยไม่ได้นะครับ) บางทีอาจต้องลองส่งผ่านแรงกดดัน (ลูกใหญ่ๆ) ลงไปกระแทกซักหน่อย -- สถานการณ์สร้างทั้งวีรบุรุษสร้างทั้งซาตาน

..

ผมเองเป็นลูกน้องมาก่อน และทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นอยู่ รู้ครับสำหรับตัวเองมีทุกแบบใช้ทุกไม้ หลายครั้งแรงบันดาลใจมันออกมาจากข้างใน บางครั้งหัวหน้าต้องถีบขึ้นเวทีให้จับไมค์ (ร้อนๆ) โดยไม่บอกให้รู้ตัวล่วงหน้า บางหน...ท้อ! แต่พอมองไปที่ลูกพี่ เห็นลูกพี่ยังฟาดฟันกับอะไรต่อมิอะไรอย่างอีรุงตุงนัง (ส่วนเรากลับมานั่งคอตก) ให้รู้สึกละอาย ต้องกลับไปลุยต่อทั้งเหนื่อยๆ นั่นแหละ

• ถ้าพลังและแรงบันดาลใจมีอยู่แล้วในจิตใจ คุณก็เหมือนเริ่มที่บวก
• ถ้าพลังและแรงบันดาลใจไม่มี ยังต้องอาศัยเรื่องราวของคนอื่นมาช่วยสร้าง คุณก็เริ่มที่ศูนย์หรือติดลบนิดหน่อย
• แต่ถ้าถึงขนาดต้องใช้ แรงกดดัน...บันดาลใจ คุณก็เหมือนเริ่มที่ติดลบสิบหรือยี่สิบองศาเซลเซียส -- หนาวนะครับ

ปุจฉา: ทุกเช้าของวันทำงาน คุณกำลังนั่งแกร่วรอว่าวันนี้หัวหน้าจะสั่งงานอะไรคุณอยู่รึเปล่า

- จบ (แบบห้วนๆ เหมือนเคย) -

ภาพประกอบ: OOYES.NET